Hobart en richting schiereiland

Dag 46: zaterdag 3 oktober, Lake St Clair - Hobart

Het is strak blauw als we opstaan. Om 9.00 uur al 17 graden :-)
Onze eindbestemming vandaag is Hobart, hoofdstad van Tasmanie, en de regio waar de meeste inwoners van Tassie wonen. Nog een stukje al slingerend, stijgend en dalend rijden door het ruige, groene, beboste National Park. Even wordt de mooie omgeving ontsierd door een waterkrachtcentrale. Enorme buizen en elektriciteitsmasten tussen een weelde van groen. Ziet er heel vreemd uit, maar wel begrijpelijk dat men daar gebruik van maakt.
We komen net als voorgaande dagen maar weinig verkeer tegen. Da's handig want met afdalen neemt Jos graag de buitenbocht zodat wij -en de inboedel van de bus- niet zo heel erg heen en weer schudden. Je hebt echt eerste klas uitzicht in zo'n camper, maar met veel bochtenwerk moet de boel goed vast zitten anders is het ellende.

En verdomd, het wordt steeds warmer. En in een hele korte tijd. Elke 10 minuten wordt het een graad warmer. Als we om 10.00 uur door een meer glooiend landschap met heel veel schapen rijden (zeker voor al die lelijke Uggs - ooit ontworpen als surfschoen notabene!-) is het 23 graden en ja hoor om 11.30 uur zitten we op 30 graden! Heel bizar. Maar in Tassie kan dit.

Via de Tasman Bridge in Hobart gaan we naar Seven Miles Beach, 17km van Hobart centrum, waar we de bus parkeren. We springen bij Marc, Simone en Kyara in de auto en gaan naar Mount Wellington. Deze berg ligt tegen de stad aan en vanaf de top (1,2 km boven de stad) schijn je een geweldig uitzicht te hebben over Hobart.
Nou ..... het uitzicht is inderdaad super en de kou valt ook mee, maar een wind! De autodeuren gaan met moeite open en we waaien zo wat weg als we uitstappen. Kyara vindt het helemaal niks en snelt naar het glazen huisje van waaruit je beschut van het uitzicht kunt genieten. Wij vinden het nog wel lollig en Marc, Jos en ik wagen ons toch tot op een van de buitenplatforms. Een behoorlijke uitdaging en foto's maken is helemaal een kunstje. Voor je het weet is je camera pleite. Maar wel lachen hoor. Jeetje, het lijkt wel of je de huid van je gezicht gladgetrokken voelt worden. Hmm, misschien toch nog niet zo slecht op onze leeftijd ...

Terug in de stad doen we ons te goed aan koffie met gebak in een geweldige bakkerij ter afsluiting van een paar geweldige dagen samen. 15 jaar geleden trof ik Marc, Simone en Kyara als baby in Zuid-Afrika. 12 jaar is het geleden dat we samen door het Red Centre van Australië trokken en het was weer net als toen, heel gezellig en relaxed. OK, wij met wat meer los vel en rimpels, maar Kyara van lief, eigenwijs kleutertje naar mooie, toffe, creatieve jonge meid van ruim 15 jaar. In 12 jaar hebben zij helemaal hun draai gevonden aan de andere kant van de wereld. Geweldig.
Op onze camping nemen we afscheid. Voor hoe lang weten we niet, maar dat doet er niet toe. Tijd is relatief en onze vriendschap wordt niet bepaald door hoe vaak we elkaar spreken of zien. En ach, er bestaat altijd nog zoiets als Facebook, of niet soms Marc ;-)

Dag 47: zondag 4 oktober, Hobart

Omdat het weer zo'n zonnige dag is (23 graden) bezoeken we de botanische tuinen van Hobart. Het is meer een groot stadspark met prachtige tuinen en vijver. Hoewel het voorjaar net is begonnen, bloeit er wel al een aantal planten en veel bomen zitten in fris, groen blad. Al met al een mooi park waar we de ochtend heerlijk wandelend doorbrengen. Rond lunchtijd lopen we naar de boulevard aan de haven voor fish and chips, buiten op een terras met uitzicht op de oude havenpakhuizen. Mooi plekkie hoor!

Voor koffie lopen we naar Retro Café aan de Salamanca market waar 'the crazy Dutchman' de keuken bestiert. Deze vrolijke Hollander is de vader van Free, een vriendinnetje van nichtje Romana. Free ontmoetten we eerder dit jaar toen ze bij Romana logeerde en we hadden haar beloofd het café binnen te wippen als we in Hobart zouden komen. Zo gezegd, zo gedaan. Het was hartstikke gezellig en mogelijk drinken we begin volgend jaar weer koffie, maar dan in Elst, als de familie Nederland bezoekt.

Dag 48: maandag 5 oktober, Hobart - Port Arthur

Slechts 50km oostelijk van Seven Miles Beach rijden we het eerste schiereiland, Forestier Peninsula, op. 22km zuidelijker vormt een smal strookje land, genaamd Eaglehawk Neck, de verbinding met het Tasman Peninsula. Dit meest zuidelijke schiereiland van Tassie staat bekend om de oude strafkolonie Port Arthur, onze eindbestemming. Van 1832 tot lang na het einde van de transporten in 1853 (u kent uw klassiekers, net als wij? ...) was Port Arthur de dumpplaats voor veel gevaarlijke gevangenen en recidivisten. De locatie was ideaal, want ontsnappen was onmogelijk. Lukte het uit de bajes te ontsnappen, dan moest je nog langs de bewaking bij Eaglehawk Neck met bloeddorstige honden aan kettingen, zien te komen. Zwemmen schoot ook niet op want het ijskoude water stikte van de haaien. Aldus een perfecte strafkolonie voor her majesty The Queens "criminele" onderdanen.

Bij Eaglehawk Neck bezichtigen we een historische site met onder andere de oude woning van de toezichthoudende officier van weleer, nu ingericht als museum. Bij de verbinding tussen de twee schiereilanden heeft zich een prachtige baai gevormd, Pirates Bay. Hier bevinden zich naast een prachtig strand, ook een paar natuurlijke fenomenen zoals een boog in de rotsen en grotten. Het strand is verlaten hoewel het 29 graden is. Met schelpen proberen we de woorden 'Ingrid was here' in het zand te maken (bedoeld als grapje voor mijn vader, die helaas erg ziek is), maar net als we bijna klaar zijn, komt er een grote golf en spoelt het spul weg. Grrrrrr. Wat ontzettend jammer. Ik zal hier maar niet schrijven wat Jos er van vond. Die drukte zich iets anders uit toen hij tot z'n enkels in het water stond en de schelpen alle kanten op dreven ...

Borden waarschuwen hier geregeld voor overstekende Tasmanian Devils (Overigens kwamen we op de route ook een bord 'penguins crossing' tegen). De kans om deze duivel overdag te zien is maar heel klein, want hij zoekt vooral 's nachts naar eten. Omdat we het beroemde, maar uitstervende, diertje toch wel graag in het echt willen zien -in plaats van platgereden- gaan we naar de Unzoo (ja, echt waar, dat bestaat) Tasmanian Devil Centre vlak voor Port Arthur.
Een prachtig, ruim opgezet park met allerlei inheemse Tassie diersoorten zoals kangoeroes, pademelons (een kleine soort kangoeroe), wallabies, possums, kaketoes, kukaburra's en andere vogels en easter quolls (een katachtig diertje dat nauwe familie is van de Tassie devil). Erg mooi opgezet.

Eerst maar eens naar de Tassie devils. Ze zitten telkens met twee dieren in een heel groot gebied. Alle ruimte. Nu is het 28 graden dus we verwachten ze ergens slapend te zien liggen, maar niets is minder waar. Ze zijn wakker en fit. Maar jeetje, wat een lelijk dier! Als tekenfilmfiguur brengt hij het er goed van af, dat weet ik nu wel. Hij is zeker 60-70 cm, 10-12 kg, zwart/bruine vacht, en heeft een naar verhouding grote kop die een beetje lijkt op een hyena met een paar lelijke flaporen. Beide dieren hebben flinke littekens en schrammen aan de kop/bek. Volgens de gids van het vechten. Hoewel ze een stel zijn, zijn ze agressief naar elkaar met name als ze voedsel moeten delen of paren. En inderdaad als ze een stuk kangoeroe krijgen, dan gaat het te keer! Dit diertje heeft kaken die naar verhouding meer kracht hebben dan die van een krokodil of nijlpaard (pardon! Toch maar niet proberen te aaien) en ze trekken net zo lang totdat de prooi scheurt. Ze grommen naar elkaar terwijl je ondertussen de kangoeroebotten hoort kraken. Beetje barbaars. Maar het diertje doet aan duurzaamheid; het eet namelijk zijn prooi voor 100% op, dus ook huid, botten en tanden. Interessant om te zien, want in het wild zal wel niet lukken.

We offeren ons beiden op als vrijwilliger tijdens de vogelpresentatie (er zijn ook maar heel weinig bezoekers, dus je wordt al snel aangekeken) om te demonstreren dat kaketoes toch wel hele slimme vogels zijn. OK, hebben we onze bijdrage aan de gemeenschap ook maar meteen geleverd. We wandelen nog door de rest van het park en rond 17.15 uur rijden we verder naar Port Arthur waar we terechtkomen op een hele mooie camping. Het is nog heerlijk weer, dus lekker buiten met een wijntje een verslag schrijven en wat lezen. We zitten buiten totdat de zon ondergaat en de snaken (muggen dus) ons weten te vinden.

Oh ja, en ik wil nog steeds iedereen bedanken voor de felicitaties met mijn verjaardag, via deze site, whatsapp, video en telefoon. Dank jullie wel! Echt heel tof.