In het land van de Sultan

Dag 62: maandag 19 oktober, Muscat (Oman) - Ras Al Jinz

Gisteren hebben we het uitgezongen tot 21.00 uur en geslapen tot 7.00 uur. We hopen dat dit helpt tegen de jetlag. We zijn ten opzichte van Matamanao 8 uur terug in de tijd gegaan.

De huurauto wordt afgeleverd, waarop Jos opmerkt 'Ik heb toch geen tractor besteld?'. Het is een Toyota Prado 4WD, maar nu een 4 liter V6 uitvoering. Enorm sterke bak. Vind ie stiekem heel leuk ;-)

We gaan meteen de stad uit. Aan het eind van onze trip komen we terug in Muscat en dan nemen we de tijd de witte hoofdstad te bezoeken.
We verbazen ons over het landschap. De stad is aan de Golf van Oman gebouwd en daarachter liggen meteen bergen. Ruwe, grove bergen van uitsluitend rotsen. Geen groen te bekennen. We rijden langs de kust en nemen een kijkje bij een natuurfenomeen: the sink hole. Een gigantisch gat in de aarde met in de diepte een kraakheldere plas water. Volgens de wetenschap ooit ontstaan door een meteorietinslag. Heel apart.
Lunch nuttigen we in het dorpje Fins bij een lokale coffeeshop. Een winkeltje van een paar vierkante meter met twee tafeltjes en plastic stoeltjes. We gaan voor de lokale sandwich, een soort wrapje met gekruide kip, groente en ui. Heerlijk!

Maar het mooiste komt nog: Wadi Tiwi, ook wel 'The Gorge with nine villages' genoemd. Een wadi is een brede met palmen begroeide kloof waar water door stroomt, een soort oase tussen de enorme rotsen. Steil en smal kronkelt de weg omhoog dwars door de dorpjes van soms maar een paar woningen, verscholen in het groen.
Het begrip oase wordt ons duidelijk; heel lieflijk, groen en koel.
Omdat het hier vannacht fors geregend heeft (wat uitzonderlijk is), gaat het soms door het water, dan weer langs steile afgronden of al slingerend steile hellingen op. Moeten twee auto's elkaar passeren, dan kan dat maar net of er moet er eentje in z'n achteruit.

We komen aan in Ras al Jinz, een zeeschildpaddenparadijs. Ons hotel ligt bij het strand waar zeeschildpadden hun eieren leggen. Er is tevens een museum en een wetenschappelijk centrum gehuisvest.
We bekijken alles en gaan als het donker is met een gids mee naar het strand. Het hoogseizoen voor deze prachtige dieren is juni, juli, augustus, maar ook in de andere maanden komen er altijd wel een paar zodra de zon onder is, het strand op. Over een lengte van zo'n 45km komen met name de groene zeeschildpadden hier aan land. Al deze stranden zijn beschermd. De dieren die hier hun eieren komen leggen, zijn hier ook ooit geboren. Net als zalmen keren ze terug naar hun geboortegrond. Hoe ze dat weten te vinden, is voor de geleerden nog steeds een raadsel.

En het is iets bijzonders. Het strand zit vol hele grote kuilen en al snel zien we een vrouwtje diep in het zand ingegraven. Werkelijk een enorm gat. Ze is zelf ruim 1 meter groot en weegt 200 tot 250 kilo. Gigantisch. Het gat is 1 meter diep om de eieren te beschermen. Ze legt ff in 30 minuten, 100 eieren. Kijk, dan noemen we nog eens productief! Waanzinnig mooi om te zien van zo dichtbij. Zo lang je stil bent en haar niet in de ogen schijnt (fotograferen verboden) wordt ze niet gestoord. Als ze klaar is, bedekt ze de eieren op een slimme manier met zand. Ze schuift steeds een beetje op en bedekt alles achter haar met zand. Ongelooflijk wat een kracht ze heeft. Het zand vliegt ons om de oren. Dit doet ze over een meter of 4-5 (een zware klus van zo'n twee uur), waardoor er uiteindelijk een gat is ontstaan 4-5 meter van de eieren vandaan. Dit zorgt ervoor dat met name vossen op de verkeerde plek gaan graven. Slim, slim, maar het is wel een grote inspanning. Ze ploegt wel een paar kuub zand om. Gaaf om te zien.

Dag 63: dinsdag 20 oktober, Ras al Jinz - Wahibi Sands

Om 5.00 uur ga ik nog een keer naar het strand. Jos blijft lekker pitten. Er zijn nog twee schildpadden die net klaar zijn met de klus en teruggaan naar zee. Ze zijn uitgeput en zodra de eerste golf ze bereikt, laten ze zich meevoeren. De eerstkomende drie jaar komen ze niet meer terug.
Dan zijn er nog twee schildpadjes die net uit het ei zijn gekomen, zich door 1m zand uit het nest omhoog hebben geploegd, en op weg zijn naar zee. Ze zijn laat want het is al licht en ze zijn nu een makkelijke prooi voor vogels. Ze zijn 8-10 cm. Uiteindelijk zal slechts 1 van in totaal 1000 eieren een volwassen schildpad worden. De kleintjes die hier geboren worden en de zee bereiken, blijven zo'n 15 jaar in de Golf van Oman, een redelijk veilige haven. Zijn ze sterk genoeg dan zwemmen ze pas de Indische Oceaan in. Rond 25 jaar zijn ze volwassen. Mannetjes blijven hun hele leven in het water. Vrouwtjes komen vanaf volwassenheid elke drie jaar het strand op om eieren te leggen, zoals hier. Doorstaan en overleven ze alle gevaren, dan worden ze rond de 80 jaar oud. Wat een bijzondere dieren.

We rijden van de kust vandaan richting Wahibi Sands woestijn. De route bestaat weer hoofdzakelijk uit bergen en rotsen. We passeren een iets grotere stad en verder slingeren we door dorpjes tot we Wadi Bani Khalid bereiken. Aan het einde van de door duizenden dadelpalmen omgeven kloof kun je zwemmen. De poelen worden gevoed door een waterval in de bergen. Er is een restaurantje met wat zitjes. De plek wordt ook door veel Omani met kids bezocht. Zij hebben er geen moeite mee dat hier Westerlingen in badkleding een duik nemen. De Omani zijn sowieso behoorlijk tolerant omdat zij van nature een handelsnatie zijn. Pas eind jaren '70 werd gas en later olie ontdekt, wat het Arabische land veel voorspoed heeft gebracht.
Zwemmen doen we niet omdat we dat toch niet gepast vinden om te doen. Om af te koelen, hang ik mijn voeten in het water. En meteen zit er iets aan mijn voeten. Ik schrik me rot, maar het zijn van die visjes die aan huid knabbelen. Ff wennen hoor. Het zijn net stroomstootjes. De visjes zijn ook niet zo klein als bij ons in de schoonheidssalon. Hier zitten grotere exemplaren. Een onverwachtse en gratis schoonheidsbehandeling voor de voeten dus! Lang leve de Wadi!

Met wat gepuzzel, belanden we in de woestijn, maar dreigen na een paar kilometer te verdwalen. De zandsporen gaan alle kanten op! We nemen geen risico, draaien om, en vinden een weg naar een kamp. Ja, we zitten verkeerd, zegt een vriendelijke man. Maar, geen probleem. 'You follow me'. Hij springt in zijn 4WD en rijdt 15 km voor ons uit en stopt ergens waar een bord de weg wijst naar het 'Desert Night Camp'. Met een brede glimlach neemt hij afscheid.

Gelukt! Na 12 km door de zandbak scheuren, bereiken we het woestijnkamp. Waanzinnig mooi. Omgeven door hoge rode zandduinen, een enkele boom en wat kamelen, staan een paar tenten. Luxe tenten wel te verstaan, dus met airco, koelkastje, badkamer en zo, en dan in Arabische stijl. Heel erg mooi.
We zien de zon ondergaan vanaf een van toppen van een zandduin. Wat een fenomenaal uitzicht!

Volgens Jos zijn de verslagen wel lang. Is ook zo, maar dat is voor ons zelf. We willen het later in boekvorm nog eens na kunnen lezen. Wie wat en hoeveel leest, moet ieder voor zich weten ;-)