Het prachtige West-Tasmanie

Dag 43: woensdag 30 september, Longford - Cradle Mountain NP

We treffen elkaar bij de Cataract Gorge in Launcheston, een brede kloof waar een rivier door heen stroomt met stroomversnellingen. Via een hangbrug steken we de rivier over en maken we een wandeling langs een deel van de rivier. Het is prachtig zonnig weer vandaag. Eens kijken of dat zo blijft. Tasmanie staat bekend om zijn 'four seasons in onze hour'. Met name in de lente is het weer erg onvoorspelbaar.
In de rivier zien we nog een zeeleeuw lekker in de zon op een rots liggen. Hij lijkt helemaal alleen te zijn. Vreemd.
Terug gaan we de rivier over met een stoeltjesliftje dat zich heeeeeel langzaam voortbeweegt. In het gezelschap van een groot aantal pauwen drinken we nog koffie en thee alvorens we op weg gaan naar het Cradle Mountain National Park dat een groot deel van het westelijk deel van Tassie beslaat. Op de route -die door een heuvelachtig, Oostenrijks aandoend, groen landschap gaat- zien we verschillende verwijzingen naar grotten. We gaan voor de King Solomons Cave. En gaaf! Vorige week waren we nog in een druipsteengrot, maar die bestond uit een ruimte. Deze grot heeft verschillende kamers en via kruip- en sluipdoorgangetjes, waarbij je echt moet oppassen niets te beschadigen, komen we in verschillende grotten met elk wel weer iets unieks. Erg mooi, met name ook door de vele kleuren die deze grotten hebben omdat ze vlak onder de oppervlakte liggen. Mooie stop dus!

In Cradle Mountain hebben Simone en Marc een verrassing voor ons: ze hebben een hartstikke leuk huisje gehuurd voor ons vijfjes. Echt heel gezellig. En dat komt ook nog eens heel goed uit, want hier in de bergen wordt het vannacht slechts 4 graden! Jos maakte zich al enigszins zorgen dat het wel eens koud kon worden in de bus.

Dag 44: donderdag 1 oktober, Cradle Mountain NP - Strahan

Koud! Nee niet vannacht in het huisje, maar 's ochtends. Slechts 5 graden als we buiten komen en druilerig. Vooral Marc, Simone en Kyara hebben last van de kou. Waar zij wonen, is het om deze tijd zo'n 20 graden warmer. Scheelt een jas.
Bij het Visitor centre stappen we op een shuttle bus die verder het park ingaat. Bij Dove Lake willen we een paar wandelingen maken. Nou, dat werd een uitdaging. We hebben harde wind, kou en miezer -die later zelfs overging in regen- getrotseerd om toch een paar mooie dingen te zien. De top van Cradle Mountain hebben we erbij bedacht want de wolken hingen zo laag dat er geen bergtop te zien was. En ondanks het weer, was het toch de moeite waard want juist de in nevel gehulde bergen gaven het geheel toch iets heel bijzonders. Én, we hebben hele grappige foto's waar we als vijf verzopen katten op staan. Zo charmant!

Als we verder rijden door het park richting onze volgende bestemming wordt het weer langzaam aan beter. Het gaat richting 13 graden en de regenwolken zijn verdwenen. De route is prachtig. Kronkelende bergwegen, mooie vergezichten, alle kleuren groen, bossen, heide en achter elke berg weer een nieuw panorama. Echt heel erg mooi.
Eind van de middag komen we in Strahan aan. Een dorpje aan de westkust, gelegen aan een baai van maar liest 32km. Daarmee is het de op een na grootste natuurlijk haven van Australië met hele nauwe doorgang naar de oceaan.
De familie De Bruin heeft een leuke cabin op een camping waar wij op loopafstand vanaf staan. Het is er alleen een beetje erg donker 's avonds als Jos en ik naar onze vierwieler lopen. Zo donker dat ik niet zie dat er drie flinke keien aan de kant van de schuifdeur van de bus liggen. Je voelt hem al aankomen ... Ik ga flink onderuit en ben aan het jammeren van de pijn en aan het vloeken van boosheid als ik probeer overeind te komen. Dacht eerst dat er iets gebroken was, maar ik kon gewoon op mijn benen staan, dus dat viel mee. Ik was op mijn linkerknie en rechter scheenbeen gestuiterd met wat schaafwonden en bulten als gevolg. Koelen en maar hopen dat het meevalt.

Dag 45: vrijdag 2 oktober, Strahan - Lake St Clair

Een beetje stijfjes vanochtend van de valpartij gisteravond, maar het valt alleszins mee. Geluk gehad. We gaan naar de haven van Strahan waar we aan boord gaan van de Lady Jean, een oceaanwaardig schip waarmee we de Gordon River op gaan. Nu we hier waarschijnlijk nooit meer terug komen, hebben we eerste klas geboekt. Dat betekent dat we op het bovenste dek -waar ook de kapitein zit- plaats mogen nemen. Het 'plebs' zit beneden. Hier boven is alles rondom van glas voor het beste uitzicht en er staan 40 super de luxe grote leren stoelen telkens twee aan twee schuin naar de ramen gericht. Naast ons vijfjes zijn er nog vijf gasten op dit upper class dek. Alle ruimte dus om rond te lopen en daar te zitten waar je maar wilt. En natuurlijk een privé buitendek. En eerste klas betekent ook luxe hapjes, koekjes en drankjes, een uitgebreide lunch, goede bediening, gezellige praatjes met de kapitein en een herinneringsboekje. Echt top dus.

De Lady Jean, een glimmend goed onderhouden strijkijzer, vaart de haven uit richting oceaan. Dit is een hele nauwe doorgang. In het verleden gaf dit veel problemen voor schepen en menig schip is hier bij slecht weer gezonken. Golven van meer dan 10m zijn hier geen uitzondering. De doorgang staat bekend als Hells Gate. Je zou denken dat de naam refereert aan de moeilijke doorgang, maar dat is niet zo. Via De doorgang kom je in de Macquire Harbour en hier lagen een paar kleine eilandjes waar vroeger zware criminelen naar toe werden verbannen. En die eilandjes waren de hel op aarde. Vandaar Hells Gate.
We varen door Hells Gate een stukje de oceaan op (en dat voel je meteen!) om het te ervaren, keren (spectaculair!) en varen weer de Macquarie Harbour binnen.

Nu was het weer erg druilerig toen we vertrokken, maar inmiddels klaart het op. Het schip vaart verder naar de uiterste punt van Macquarie Harbour en gaat daar de Gordon River op. Het gebied rond deze rivier staat op de Wereld Erfgoedlijst. Het is namelijk een regenwoud bestaande uit allerlei Eucalyptus soorten, waaronder de Huon Pine. Een van de allerbeste hardhoutsoorten ter wereld. Hier staan bomen van honderden jaren oud en sommigen zijn zelfs meer dan 2000 jaar oud.
Onderweg leggen we ergens langs de rivier aan voor een wandeling door het regenwoud. Het is heel erg dicht begroeid en je voelt en ruikt het vocht. Hier valt gemiddeld drie meter regen per jaar. Op elke boom groeien de meest uiteenlopende mossoorten. Fascinerend. Vogels zijn er niet veel omdat er weinig bomen/planten zijn die bloemen of vruchten dragen. Het is vooral groen, vochtig en donker. Als het je als crimineel al lukte om te ontsnappen van zo'n eilandje, dan moest je vervolgens zien te overleven in dit regenwoud. Nou, dat was redelijk kansloos.
Later gaan we nog een keer van boord bij Sarah Island, een eilandje waar de zwaarst gestraften werden gedumpt. Hier wordt een levendige rondleiding door een gids verzorgd. Heel leuk. De criminelen hier werden aan zwaar werk gezet; zij moesten onder een zwaar regime boten bouwen van al het hardhout dat hier groeit.

Inmiddels is de zon gaan schijnen en na aankomst in de haven, rijden we van Strahan naar Lake St Clair. Weer een prachtige gevarieerde tocht. Met uiteenlopende landschappen. We rijden al slingerend door dichte bossen, het massief van Mount Owen door boven de boomgrens, langs meertjes en riviertjes, door spookachtige bossen met alleen maar reuze Eucalyptusbomen met witte stammen, en diepe dalen. Echt, Tasmanie is gewoon een groot park. Lake St Clair is aan de zuidzijde van het Cradle Mountain NP. Zaten we eergisteren met 4 graden bij Cradle Mountain, nu zitten we met 15-16 graden aan de andere kant.
Het was een lange, erg mooie dag. We eten nog wat in het sfeervolle hotel vlakbij onze camping aan het meer, waar SiMaKy verblijven en houden het dan voor gezien.