The Bungle Bungles

Dag 16-18: donderdag 3 t/m 5 september, de Bungle Bungles - Kununurra

De Bungle Bungles zijn fantastisch! Omdat het tussen de 38 en 44 graden overdag is, doen we de routes naar de verschillende kloven 's ochtend vroeg. We gaan naar het deel waar de bijzondere rotsformaties staan. We maken een wandeling tussen een aantal rotsen door en daarna de Cathedral Gorge, een kloof die eindigt in een 'amfitheater' waar klanken inderdaad een mooie galm krijgen. Een hele bijzondere ervaring. De rotsen zijn zo prachtig van structuur en kleur. Overweldigend soms. Sommige wanden in de kloof zijn zelfs 300m hoog. Onvoorstelbaar hoe nietig de mens hier is.
Er volgt nog een wandeling in een gebied waar zelfs palmbomen groeien, zo tropisch is het op sommige plekken. De kloven in dit deel zijn heel smal. Je kunt er net doorheen lopen. De wanden zijn 200m hoog en afhankelijk van de stand van de zon kan het heel duister zijn. Beetje claustrofobisch. Het is zo rustig hier dat we vaak helemaal alleen zijn in dit onmetelijke landschap. Geweldig gevoel is dat.

Als ik een keer in onze tent een frisse douche neem, kijkt mij plotseling vanaf het tentdoek naast de douche een grote spin aan. Ik zeg tegen onze harige bezoeker dat hij moet blijven zitten waar hij zit tot ik klaar ben en Joske heb geroepen. Door met een handdoek te zwaaien hopen we dat hij het hazen- of spinnenpad kiest, maar in plaats van naar buiten te gaan, komt hij onze badkamer in. Zo'n wildernisbadkamer heeft natuurlijk overal gaten, kieren en spleten, maar hij wil maar niet weg. Sorry, dan maar harde maatregelen. We hebben een spuitbus ... Mmm, hij wordt helemaal wit van dat spul -doet denken aan van die nepsneeuw die wij wel eens op de kerstboom spuiten-, maar blijft rondrennen. Jos er weer achteraan met de nepsneeuw en na een tweede laag, hebben we een soort frozen white spider naast de douchebak. Ziet er een beetje maf uit. Het lijkt nu wel zo'n gesuikerd spinnensnoepje ...

Een ander fenomeen -en tevens plaag- is de 'cane toad', een onogenlijke, grote pad met stompen neus, hoge poten en veel wratten. Posters met de ludieke tekst 'The alien has landed' waarschuwen voor dit monster. Hij dankt zijn naam aan het feit dat hij Australië is binnengebracht om een kevertje op te eten dat het suikerriet (cane) verwoestte. Het kevertje heeft het daadwerkelijk niet overleeft, maar de pad heeft zich dramatisch vermenigvuldigd en deze middeleeuwse rotzak is ook nog eens heel giftig. Hij verstopt zich graag in auto's en bagage en heeft zo grote delen van het land veroverd. Niet goed. Dus moet iedereen helpen de basterd uit te roeien. Hoe? Als je ze ziet, kun je het ergens melden, of je vangt hem in een zak en levert hem in bij speciale inleverpunten (het is net vuilnis). Werkt niet echt, want wij hebben al van bewoners hier begrepen dat ze soms met honderduizenden bij elkaar zitten. Gatver, daar moet je niet aan denken.
s'Avonds aan tafel komt het ter sprake. Als wij vertellen dat wij er nog geen hebben gezien, begint een Aussie smakelijk te lachen. 'Can't be. The basterds are everywhere. I will show you'. Huh? Hij loopt met de zaklamp van tafel en ja hoor, binnen 1 minuut heeft hij er eentje in het spotlight. Inderdaad een afschuwelijk vieze, grote pad. Bah. Mogelijk hebben wij er (nog) geen oog voor, en dat willen we graag zo houden.

Je denkt toch niet echt dat we zo'n terrorpad in een plastic zak meenemen om bij de lokale milieustraat in te leveren!?

We gaan nog een uitdaging aan: een helicopterrondvlucht over de Bungles. Het lijkt ons heel leuk, maar als ik zie hoe klein dat ding is ... Jeetje, in een paar passen ben je rond dit vogeltje gelopen, twee ieniemini kleine stoeltjes achterin en helemaal open! Ik betwijfel of piloot Heath, een grote, knappe en gezellige dertiger, überhaupt met z'n lange benen achter de knuppel past. Volgens Heath is dit gewoon de beste heli voor rondvluchten want je kan zo prima fotograferen. Dat geloof ik, je zit zo wat met je kont buiten ...
Vrolijk zingen we samen het kinderliedje 'Helicopter', dat we vaak met de kleinkids zingen voordat we omhoog gaan.

Ik krijg het toch enigszins benauwd als we eenmaal echt hoog zitten en heb even tijd nodig om hieraan te wennen. Het gaat hard, het is hoog, je voelt elke beweging, het waait alle kanten op. Oef, ff slikken hoor. De recent mislukte ballonvaart van Jos passeert ook nog even mijn gedachten ... Uiteindelijk neemt de fascinatie voor wat we zien het over. Hier op zo'n 700m hoogte zie je pas hoe groot de Bungles zijn en hoe desolaat het gebied is. En dan is dit nog maar een heel klein stukje van de Kimberley. Overweldigend gewoon. We vliegen over de kloven waar we gewandeld hebben, het plateau, de tropisch stukken met palmen en de bijenkorf-rotsformaties. Waanzinnige ervaring die we niet hadden willen missen.
En natuurlijk een foto gemaakt van de helicopter voor Carmen, Nils en Olaf.

Helaas hebben we problemen met de site met het uploaden van foto's. Jos doet z'n best (er wordt wat af gevloekt), maar het lukt nog niet echt. We (lees Jos) blijft het proberen.