Oost-Tasmanie

Dag 49: dinsdag 6 oktober, Port Arthur - Swansea

We bezoeken het strafgevangenenkamp Port Arthur, een groot openluchtmuseum. Veel renovaties van de oude gebouwen geven een duidelijk beeld van hoe het er 150 jaar geleden uitzag. Een compleet dorp waar destijds 2000 mensen woonden ... veelal gevangenen die voor het minste vergrijp in Engeland op transport naar Australië werden gestuurd en daar in een werkkamp zoals Port Arthur tewerk werden gesteld onder een streng regime. Voor het minste vergrijp ging je de cel in, hield je je rustig dan moest er hard worden gewerkt; aan ambachtslui geen gebrek.
De opleiding begon al tijdens de vaak zes maanden durende zeereis. Ongeveer 80% van de gedeporteerden leerden in die tijd lezen en schrijven en bij aankomst leerde je dan een vak. Als de straftijd erop zat, keerde een enkeling terug naar Engeland. Het merendeel bleef in Australië en oefende dan het geleerde vak uit. Tegen betaling dan weliswaar
De strafkolonie ligt op een prachtige plek aan een mooie baai met een natuurlijke haven, maar daar hadden de gevangenen toen minder oog voor. Wij genieten er wel van en ook van de manier waarop men hier musea inricht en onderhoudt. Compliment voor de overheid. En nog steeds worden miljoenen geïnvesteerd om deze zwarte bladzijden uit de geschiedenis voor het nageslacht te bewaren.

Na de middag stappen we weer in onze camper, rijden het schiereiland helemaal rond en gaan noordelijk langs de Eastern Highway richting Swansea waar we een camping aan zee uitkiezen.

Dag 49: woensdag 7 oktober, Swansea - St. Helens

De wind die gisteren enorm was, is grotendeels gaan liggen, maar ook de temperatuur is van 30 graden naar 20 gedaald. De bewolking lost gedurende de ochtend weer geheel op en opnieuw is het onbewolkt ... prachtig voorjaarsweer. Overal ruik je de lente. We boffen enorm en van de vier seizoenen op een dag is vandaag weinig te merken. 's Avonds koelt het flink af, maar de kachel hebben we al dagen niet meer hoeven gebruiken.
Zoals gezegd nemen we de Eastern Highway langs de oostkust en die doet wat ons betreft niet onder voor de veelbeschreven en bereden Great Ocean Road. Misschien wat minder ruig, maar daarom niet minder mooi met zijn honderden prachtige baaien en stranden. En vrijwel geen mensen aan zee. De stranden zijn leeg, waarschijnlijk omdat het pas voorjaar is en het zeewater maar 12 graden. In het water zie je een enkele surfer, maar daar houdt het dan ook mee op. Hier kun je nog echt alleen op een strand zitten.

We stoppen bij een rotsformatie waar de golven door de grote keien worden geperst.
Door de ruimtes tussen deze rotsen (blowholes) wordt het zeewater door de golfslag omhoog geperst en het is een prachtig gezicht. We lunchen op het strand en zien onverwachts een groep grote dolfijnen voorbij zwemmen. Ingrids dag kan niet meer stuk.

Bij St. Helens gaan we naar de Bay of Fires. De rotsen aan deze stranden zijn deels bedekt met een algensoort die een oranje-roestbruine kleur afgeeft. Een soort vuurgloed, vandaar de naam. Het zand is prachtig wit en fijn. Vergelijk het maar met kanariekooizand. De foto's zullen het allemaal wel niet zo mooi weergeven; je moet het met eigen ogen hebben gezien. Strak blauwe lucht, zeewater zo helder als pompwater en diepblauw. Als we in Nederland zo'n plekje hadden, werden er meteen honderd strandtenten neergepoot en de helft van de Nederlanders zou er naar toe gaan om van de geachte oosterburen nog maar te zwijgen.

Dag 50: donderdag 8 oktober, St. Helens - Hadspen

Tassie is in oppervlakte ongeveer zo groot als Nederland. Alleen heeft Nederland ruim het dertigvoudige aantal inwoners en dat merk je hoor! De uitgestrektheid van het eiland, het kleine aantal auto's, de rust die de bewoners kenmerkt ... Het zijn allemaal ingrediënten voor een land waar je zou willen wonen. Men is vriendelijk, heeft tijd voor een praatje en het lijkt wat minder 'ruw' dan het vasteland van Australië en dan heb ik het over de manier waarop Aussies zich soms uitdrukken.
Ingrid en ik zijn het eens (komt niet zo vaak voor dus let op!): zou het land niet aan het andere einde van de aardkloot liggen dan gingen we er beslist vaker heen. Tasmanie is één groot natuurpark met een verscheidenheid die je zelden elders aantreft. Een echte aanrader dus.

Vandaag zouden we van St. Helens rechtstreeks naar Launceston rijden, maar we besluiten de noordelijke route langs de noordkust van het eiland te nemen. Na een half uurtje bezoeken we de St. Columba Falls wat zo'n beetje de hoogste waterval van Tasmanie is. De route er naar toe is gemakkelijk. Alleen het laatste stuk moet te voet en op de heenweg gaat dat vlot want we lopen berg af. Kyara zou zeggen: 'maar realiseren jullie je wel dat we dan de terugweg helemaal bergop moeten lopen' en dat klopt. Maar de moeite is niet tevergeefs, want de waterval is mooi en we zien de grootste varens die we ooit hebben gezien. Sommige zijn tot 10m hoog met stammen van 50 cm. dik ... onvoorstelbaar en gewoon een heel regenwoud vol. Prachtig.
Via Bridport en George Town bereiken we het dorpje Low Head waar we bij de vuurtoren een kolonie pinguïns bezoeken en al weer een prachtige plek in herinnering bewaren.
Langs de Tamar River zakken we zuidelijker en kijken nog even in het plaatsje Grindelwald, waar een Zwitsers dorp als pretpark is neergepoot. De huizen doen inderdaad een beetje Zwitsers aan, de straatnamen ook en dat was het dan.
Rond 18.00 uur uur bereiken we in Hadspen onze camping, met al weer een mooie dag achter de rug.