Rundu

dag 12+13: van Aboa lodge, Etosha naar Rundu

Met het oorverdovende gekwaak van duizenden kikkers op de achtergrond en WiFi bij de hand hierbij alweer een volgend verslag ditmaal vanuit Rundu aan de grensrivier (de Okavango) met Angola in het uiterste noorden van Namibië.
Eerst even terug naar gisteren, de luierdag aan de pool in een werkelijk prima lodge. Zo moet naar onze mening een lodge worden gerund. Alles is keurig, hele lieve mensen, heel servicegericht. Niets op aan te merken.
Eind van de middag maken we nog een safari. Als de zon zakt en het minder warm wordt, worden veel dieren immers actiever. En de savanne ziet er gewoon prachtig uit als het zonlicht minder hard wordt. Hoogtepunt is wel dat we twee mannetjesleeuwen tegenkomen bij een drinkwaterplaats. Niet dat ze aanstalten maken om iets te ondernemen hoor. Ze liggen lui onder een boom en staan af en toe op om wat te drinken. Waarschijnijk zijn de vrouwtjes op jacht. Zo werkt dat in de leeuwenwereld.

Als we 's avonds thee drinken in de boma (een Afrikaans kampvuur waar je met z'n allen om heen zit) zien we drie honingdassen bij de drinkplaats. Wat een grote, prachtige dieren. Nooit eerder gezien.
In de ochtend bij het ontbijt zijn het zebra's die op het water afkomen. Een komen en gaan hier. Tijd voor ons om ook weer te gaan.

400 km verharde weg vandaag. Eindpunt is Rundu, een handelsstad aan de Angolese grens. Meer eerst tanken. Altijd een leuke belevenis hier. De plaatselijke olieboeren zijn Puma en Engen. Sporadisch komen we een Shell tegen -waarmee je je meteen weer in Europa waant zó luxe! -. Puma heeft onze voorkeur. Je komt in de buurt van de pomp en promt staan er 5-6 Namibiërs op die heftig beginnen te zwaaien en te wijzen. Hier moet je zijn lijken ze aan te geven. OK, we zien ook wel welke pomp vrij is en weten aan welke kant de tankdop zit, maar zo gaat dat nu eenmaal. Nog voor we stilstaan en de kans krijgen uit te stappen, heeft er eentje de dop geopend, beginnen anderen de ramen te wassen en gaat de motorklop omhoog. En dat alles met die prachtige Afrikaanse lach en omhoog stekende duimen omdat het je toch vooral gelukt is netjes op de juiste -aangewezen- plek stil te gaan staan. Duhhh! En dan volop praten. Engels tegen ons en Owombo (dat is de taal van de bevolking in deze regio) met elkaar. Maar als je laat merken dat je ook wat Afrikaans spreekt, dan wordt het nóg gezelliger. Kortom: lol gegarandeerd als je gaat tanken!

Het landschap begint te veranderen. Het wordt vochtiger in het noorden. Dat komt omdat in het noorden een aantal grote rivieren het land binnenkomen zoals de Okavango uit Angola. In het regenseizoen overstromen deze rivieren en vullen ze tal van zijriviertjes die verder het land ingaan. Het landschap wordt dus veel groener. Er groeien hier zelfs palmbomen. Palmen komen hier niet van nature voor, maar tijdens overstromingen voeren de rivieren zaden mee die als het water weer weg is, gaan kiemen.
Wild zien we hier niet meer. Hier wordt met name commerciële veehouderij bedreven, en dan kun je geen wilde dieren in de buurt hebben...

We passeren de veterinaire grens. Ooit ingesteld nadat er een enorme epidemie was uitgebroken onder de runderen. Al het vee ten noorden wordt niet commercieel gehouden. Het wordt door plaatselijke bevolking gehouden, maar loopt gewoon overal rond is daardoor kwetsbaarder. Nu we geen runderen in de kofferbak hebben, mogen we doorrijden. Goh!
De rest van de route zien we overal langs de weg kleine nederzettinkjes van hutjes. Soms niet meer dan rieten daken. Maar wat opvalt, is dat het er eigenlijk overal betrekkelijk netjes uitziet. Mensen zijn best goed gekleed, dragen schoenen en er zijn scholen (en kroegjes). Ook toiletten (soort Dixie) zien we. Zo leven de Owombo's blijkbaar nog.

Uiteindelijk bereiken we de Okavango. En aan de rivier ligt de Hakusembe River Lodge, ons thuis voor de komende twee nachten. Ons huisje kijkt uit over de rivier. Heel apart. Aan de overkant zien we kinderen in de rivier spelen. Angolese kinderen, want zij leven in Angola. De Okavango rivier is de grens.
Met het geluid van cicades achter ons en het gekwaak van de brulkikkers voor ons, een malaria pil achter de kiezen en een kop koffie op het immense terras boven de rivier is het goed toeven hier.
Wie doet je wat?