Kerkjes, pleintjes en Zagori's

Dag 6 zaterdag 24 september: Tsangarada - Milopotanos - Damouchari

Via Tsangarada, waar we een Plataan met een stamomtrek van 14 meter zochten, maar niet gevonden hebben (al zou je denken dat zo'n boom opvalt - of omvalt?) rijden we naar een stip op de kaart: Milopotanos. Blijkbaar onvindbaar want eenmaal voorbij Tsangarada begint onze TomTom dame op de telefoon spontaan Griekse onzin uit te kramen. Hoezo 'smart'phone? Als we verbaasd luisteren trekken we de conclusie dat ze blijkbaar moeite met Grieks heeft. Ze gaat namelijk de straatnaam waar we ons bevinden, spellen! Maar ... met moeilijkheidsgraad. Ze doet het met het Griekse alfabet, in rap tempo. Nou, doe dat maar eens na. Alfa, Beta, Gamma, Delta en nog een paar letters lukt nog wel, maar van Alfa tot Omega is van een ander niveau. En dan moet je weten dat de straatnaam (er is maar 1 weggetje naar Milapotanos) 37 letters heeft! Ze blijft het moeiteloos monotoon herhalen. We lachen ons suf elke keer als ze weer begint.

De weg eindigt op een parkeerplaatsje met een taverna (natuurlijk). Er is niks te zien. Althans, op 't eerste gezicht. Wat blijkt als we een kijkje nemen over de rand van een muurtje? Ah, een klein kerkje op een strandje. Ik besluit een kijkje te nemen en begin aan de afdaling. Shit, 100 treden. Daar gaan we weer ... Jos begint er niet aan. Het witte kapelletje is open. Het hangt vol met icoontjes, godslampen en wierookvaten. Mooi hoor. En doodstil zo afgelegen. Eenmaal terug op de parkeerplaats wijst Jos op 'n paadje. In de diepte ligt een prachtig strandje (met taverne!), de zijden omsloten door rotsen en aan de hemelsblauw kleurende Egeische zee. Plaatje!

Verder naar Damouchari, een ieniminie dorpje aan een hele smalle natuurlijke haven. Zo eentje waar lang geleden piraten zich schuil hielden. Het is enigzins bekend. Hier zijn namelijk in 2007 delen van de film Mama Mia opgenomen. Is ook echt een heel schattig dorpje. Klein, kneuterig, ingeklemd tussen hoge rotsen en de zee. Tijd voor een kopje koffie en thee bij een van de tavernes die op de haven uitkijken.

Dag 7 zondag 25 september: Kissos - Zagora - Tsangarada

Een prachtige herfstdag dient zich aan aan de oostzijde van Mount Pilion. Het gehucht Kissos, ligt verstopt tussen enorme notenbomen en platanen, volledig onzichtbaar van de doorgaande weg. Enkel op zondag is de op het dorpsplein gelegen Saint Marina kerk toegankelijk. Het heiligdom is bijzonder vanwege de vele houtgesneden decoraties, landschapsschilderingen en oude iconen. Het dorpsleven speelt zich op zondag af rond het centrale pleintje met z'n oeroude bomen. De Orthodoxe priester zit buiten gemoedelijk te keuvelen -met natuurlijk drank en mezes- met deze en gene, kids spelen op het pleintje met kastanjes, bij de tavernes wordt een kaartje gelegd. Heel gemoedelijk.
Het kerkje is inderdaad rijkelijk versierd van binnen. Daarentegen slechts schamel verlicht. De bezoeker moet de pracht aanschouwen in het schijnsel van de -ter gedachtenis aan overledenen ontstoken- dunne bijenwaskaarsjes en een 'kroonluchter' uit betere tijden. Geeft een serene mystieke sfeer, maar om je een voorstelling te maken van de plafondschilderingen, moet je toch echt je fantasie aanspreken. Als na enige tijd een Griek ook nog eens de ontstoken kaarsjes uitblaast en weggooit (!), wordt ook de fantasie om zeep beholpen. Enigszins verbaasd kijken we de Griek aan. Beetje lomp om de herinneringen van bezoekers aan dierbaren voor hun neus, zonder ook maar het minste respect, weg te gooien. Toch? Verschillende kaarsjes waren zelfs pas net aangestoken. Aha, de lomperik denkt zeker dat we nog een keer betalen voor een kaarsje! Ech nie! Daar trappen wij Nederlanders mooi niet in. Crisis of geen crisis. Demonstratief ontbranden we niet 1 maar 2 kaarsjes voor Jos z'n zus. Uiteraard zonder te betalen ...

Al slingerend langs soms steile dicht begroeide berghellingen, over slechte stukken weg en langs tientallen appelboomgaarden bereiken we Zagora, wat zoveel betekent als 'plaats achter de berg'. Het is de grootste plaats op Oost-Pilion en bestaat eigenlijk uit vier aaneengesloten dorpjes. En elk met een centraal pleintje met een kerk omgeven door oude bomen en tavernes met hun typisch Griekse kleine vierkante tafeltjes, papieren tafelkleedjes en gammele houten stoeltjes. We doen een paar kerkjes aan, maar 's middags blijken ze gesloten te zijn. Alternatief wordt een lunch bij een taverne voor de Saint Kyriaki kerk uit 1740.

Hoewel het zondag is, kan het niemand ontgaan waarom er zoveel bedrijvigheid is. De Zagori-appels moeten worden geplukt! Topzware bomen wachten om bevrijd te worden van de kilo's herfstrode vruchten. Overal langs de wegen staan kratten in allerlei kleuren gevuld met het rijpe fruit, die opgehaald worden door een pick-up. Vervolgens scheuren de knetterende pick-upjes zwaarbeladen door Zagora naar een centrale plek waar de kleurrijke vracht overgaat in vrachtwagens. Nix olijven; duizenden kilo's appels voor de export. Wil je hier een appeltje eten, dan pluk je er gewoon eentje van een boom. Lekker hoor!

Op de route terug naar Agios Iaonnis maken we een omweg via Tsangarada, waar we gisteren ook waren om alsnog de eeuwenoude Plataan te zien. Na wat aanwijzingen toch gevonden! De reus heeft een stam met een omtrek van 14 meter en een van de takken wordt ondersteund door een betonnen pilaar. We lopen het dorpsplein bij de kerk op (waar anders!?) en wauw. Wat een ding! Zijn bladerdak overdekt het hele plein en de terrasjes. Giga en prachtig.