Op weg naar The Grampians

Dag 27: maandag 14 september (Ruud 50!) Adelaide - Murray Bridge

We halen de camper op die de komende vier weken ons huis wordt. Ons huis op wielen is 7m lang en 3m hoog. Een VW-bus notabene. Ha, ook hier herkent men Deutsche Gruendlichkeit. We rijden de eerste dag slechts 100km naar het stadje Murray Bridge. We moeten wel even wennen. Hitte, stof, rood zand, terrorpadden, krokodillen, onverharde wegen, aanschuiven om te eten en een opgemaakt bed, zijn ingeruild voor koel lenteweer, fris gras, koala's, kangoeroes, mooie strakke wegen, zelf koken en een elke avond op te bouwen bed. Alles is totaal anders. We hebben de ruwe, avontuurlijke en oh zo mooie outback in het noordwesten verruild voor het lieflijke zuiden.
En ook dat is weer mooi. Het landschap is glooiend en groen. Doet een beetje aan Engeland denken. En ook vandaag heel aangenaam zonnig weer.

We zitten al snel op kruissnelheid en alvorens een camping te zoeken -we hebben voor dit deel van de reis niets gepland- eerst maar eens boodschappen doen. Jos duikt de lokale Woolworth in en ik blijf bij ons mobiele huis op de parkeerplaats omdat onze bagage, papieren en zo allemaal nog niet zijn opgeruimd. Lachen hoor, hoe snel je op zo'n plek aanspraak hebt. De eerste de beste die vroeg waar we vandaan kwamen, begon te stralen toen hij hoorde dat we Nederlanders zijn. Hij was zelf immers geboren in Best. Zijn ouders waren, net als veel anderen die we al op onze reis hebben gesproken, eind jaren 50 geëmigreerd naar Australië. We hebben wel een uur staan praten. Hij had een consultancy kantoor in het stadje en blijkbaar alle tijd van de wereld. No worries. Meteen z'n visitekaartje gekregen. Wat we daar mee moeten?!

Uiteindelijk belanden we op een camping aan de Murray River, waar het heel rustig is. De rest van de middag en avond wordt besteed aan een aantal huishoudelijke zaken, zullen we maar zeggen: boodschappen opruimen (een uitdaging hoor als je maar heel weinig ruimte hebt en een man die van voorraad houdt), koffers uitpakken, wassen!, zorgen voor water, stroom, internet (geloof me, de grootste uitdaging van alles ...) en natuurlijk koken, afwassen en de zithoek ombouwen tot bed.
Op naar onze eerste nacht in de camper.

Dag 28: dinsdag 15 september, Murray Bridge - Millicent

Nou, dat slapen op een soort veredelde bedbank viel zeker niet tegen. We moesten even aan de kou wennen, maar het dekbed was toch voldoende. Je realiseert je niet hoe snel zo'n bus koud wordt als de zon weg is. En hoe koud hij is als je opstaat. Brrr. Dat zijn we niet gewend.
Tja, dan maar snel een campingsmoking aantrekken, handdoek, douchespul en schoon ondergoed onder de arm en op badslippers naar het washok. Mmmm, da's ook ff wennen. We hebben weliswaar een toilet/douche in ons rijdende huis, maar die gebruiken we zo min mogelijk want dat hok is echt heel erg klein. Je kunt letterlijk je kont niet keren. En, eerlijk is eerlijk, de damesdouches en -toiletten zien er hier tiptop uit. Dus nix te klagen.

Na een zelf klaargemaakt ontbijtje (heerlijk, gewoon bruin brood met een plakje kaas) gaan we richting kust. Uiteindelijk willen we de komende 2,5 week via de zuidkust en the Great Ocean Road naar Melbourne rijden. Na Murray River gaat het rechtsaf, langs Lake Alexandria en Lake Albert naar Coorong National Park. Een verrassend landschap. Door de meren zijn hier wetlands en moerassen ontstaan. We zien grote pelikanen, allerlei soorten vogels en de eerste lentebloesems. Prachtig. We passeren slechts 1 dorpje en verder is hier niets behalve natuur.
Na 55km rijden we parallel aan de kust, die gevormd wordt door het Coorong NP. Een gebied wat veel lijkt op de Garden Route langs de zuidkust van Zuid-Afrika. Overal lage begroeiing van struiken, planten en bloemen, vaak geteisterd door straffe wind en zandduinen. Verkeer en bewoning is er nauwelijks. Na 150km draait de highway (lees: een eenvoudige provinciale eenbaansweg) meer het binnenland in. Hier wordt het landschap vlak. Grote groene weides met runderen en schapen, schapen en nog eens schapen. Mooie, volle merinoschapen met lammetjes en nog vol in de wol. Tienduizenden. Prachtig gezicht.

In het dorpje Millicent, 15km van de oceaan, vinden we een rustige camping. In de namiddagzon (17 graden) is het nog lekker en Jos bakt een paar voortreffelijke hamburgers op onze aan de buitenkant van de vierwieler ingebouwde bakplaat (handig!). De avond is koud. Dus airco op verwarmstand en de Kolonisten van Katan te voorschijn halen.

Dag 29: Millicent - The Grampians National Park

De ochtend is bewolkt en druilerig. Onderweg bekijken we de Tantanoola Caves. 'Caves' is iets te veel gezegd, het is zeggen en schrijven 1 grot. Een druipsteengrot. Maar evengoed wel mooi om te zien. Zon en regen wisselen elkaar af. De route naar Grampians NP is glooiend, groen met heel veel runderen, schalen en eucalyptusbomen.
Het park is gevormd rond een aantal bergketens met afwisselend steile rotswanden en glooiende stukken. En alles begroeid met eucalyptus. We rijden naar Halls Gap, het enige dorpje in het gebied. Het is te vergelijken met een wintersportplaatsje. Overdag is er niks te doen en aan het einde van de middag wordt het levendig als mensen terug zijn van de buitenactiviteiten. Dan gaan alle campinggasten wat eten en drinken, boodschappen doen, tanken of naar de lokale VVV. Dan komt het oubollige stadje tot leven. En overal waar maar vers gras te vinden is, bevolken kangoeroes het terrein. Hier geen wallabies of wallaroos, maar de echte Skippies. De meeste vrouwtjes hebben een jong bij zich. Mogelijk vinden de jongen het wat frisjes want de meest zitten binnen. Uit bijna alle buidels steekt wel een kopje of een paar achterpoten. Ziet er toch echt maf uit. Bang zijn al helemaal niet. Ze zijn blijkbaar gewend aan mensen. Overal zie je ze zitten, liggen of rondspringen.

We vinden een rustige camping iets buiten het dorpje. Een mooie, nette camping met alles er op en er aan: uitkijk op de bergen, buitenzwembad (33 graden!), luxe ruimtes met douche/wastafel/toilet, speeltuin voor kids noem maar op. En, jawel hoor, kangoeroes, herten, kaketoes en allerlei soorten parkieten. Vrees dat we morgenochtend geen wekker nodig hebben ...

Dag 30: The Grampians NP

Ja hoor, natuurlijk worden we gewekt door krijsende kaketoes. Helemaal fijn als er eentje besluit op ons dak te gaan zitten. Sommige campinggasten voeren ze waardoor ze vaste gast zijn en hondsbrutaal. Als je hier buiten kookt, moet je serieus oppassen dat ze je eten niet jatten.
In het donker zijn de witte vogels eindelijk stil, maar dan moet je blijkbaar oppassen voor de dangerous dangeroes. Gisteravond liep ik naar de douche, hoorde ineens een soort grommen. Grommen? Uh ... Toen ik de zaklamp aandeed bleek dat ik bijna tegen eentje aan was gelopen. Eentje die zeker mijn grootte had. Hij keek me recht in de ogen aan. Oeps. Ik keek of ik er omheen kon lopen, maar nog 8 paar ogen keken mij aan. Mmmm, uiteindelijk ben ik maar met een grote boog om de groep heen gelopen.

Jeetje, we realiseren ons dat we al vier weken onderweg zijn. Wat gaat dat toch snel.
Het is fris vandaag. Hier tussen de bergen varieert het tussen de 9 en 12 graden. Maar geen regen. Vooral bewolking en af en toe zon. Van de kou hebben we eigenlijk geen last omdat we verschillende wandelingen maken naar diverse uitkijkpunten in het park. De vergezichten zijn prachtig.

Voldaan van al het wandelen komen we eind van de middag weer op ons stekkie terug. Tijd om ons reisdagboek weer eens bij te werken (al hebben we hier geen internet en is Jos zijn tablet gecrasht - grrrrrrr). Jos ontfermt zich over het eten. Inmiddels hebben we zo onze draai gevonden in de camper. We hebben een tv, maar die is het uitschuifbare kastje nog niet uit geweest. Eindelijk hebben we tijd om 's avonds spelletjes te doen en te lezen. Het is echt een gezellig onderkomen.