The Gibb River Road (2)

Dag 10: vrijdag 28 augustus, Imintji - Drysdale River station

We rijden weg van het Leopold gebergte, verder op The Gibb. Inmiddels is ons duidelijk waarom je hier niet kunt rijden tijdens het natte seizoen. We zijn al zeker 100 'floodways' gepasseerd. Een verdieping in de onverharde weg waar in die tijd water doorheen komt. Telkens wordt gewaarschuwd met een bord 'floodway'. Tot nu toe waren ze allemaal nog droog. Maar dat blijft niet zo. We rijden ergens een bocht om en ja hoor, er loopt een brede stroom water over de weg. En toen? We hebben natuurlijk niet voor niets een 4WD. Spannend!
Nu schrijven de geleerden voor dat je in een dergelijke situatie uit de auto moet gaan, door het water moet waden, moet gaan lopen op de baan die de banden gaan afleggen om te zien of er gaten onder water zitten en om te voelen hoe hard het stroomt. Duh! Nou dat zien we ff niet zitten. Het is wel helder water, maar diepte is met het blote oog moeilijk in te schatten. We redeneren dat voorgangers er ook doorheen zijn gegaan, er staat immers niemand stil hier. Meer dan 50 cm diep kan het dus niet zijn. Dus we gaan ervoor. Jos heeft eindelijk zijn actie!

Rustig en voorzichtig rijdend bereiken we zonder natte voeten of lekke band de overkant. Jos vindt het zo leuk dat hij nog een keer wil. Ja hoor! En hij wil natuurlijk een foto. We weten immers niet of er een tweede keer komt. Ik stap met camera uit de Prado, Jos draait om en rijdt terug. Weer perfect. Weer draaien en klaar om mij tegemoet te rijden. Terwijl ik klaarsta met de camera, bedenk ik mij ineens dat hier crocs kunnen zitten. De omgeving leent zich ervoor. Het riviertje is best breed en er staat veel riet langs het water. Je kunt de oever niet overzien. Nee hè, heb ik weer. Snel Jos gebaren dat hij op moet schieten en gezegd dat hij als hij er eentje ziet, hem rap voor z'n bek moet rijden. Wie weet zit er een paar krokodillenleren schoenen in ...
De foto's zijn er in ieder geval gekomen.

Onderweg parkeren we de 4WD en maken een wandeling naar de Galvans Gorge. Een riviertje (zonder crocs) mondt uit in een kloof met een waterbassin. Je kunt er zwemmen, maar we hebben er geen rekening mee gehouden en genieten vooral van het mooie uitzicht.
We stoppen nog een keer, nu bij Mount Barnett Roadhouse. Van oudsher bieden cattle stations en roadhouses in dit soort afgelegen gebieden wat faciliteiten voor reizigers zoals eten, drinken en brandstof. De drie dingen die hier onontbeerlijk zijn om te kunnen overleven. Barnett station heeft zelfs een winkeltje zodat kampeerders ook wat kunnen inslaan. Wij zorgen dat de tank weer vol is en genieten van een ijsje. Heerlijk met deze hitte!

Onze auto houdt het verrassend goed aangezien wij van mening zijn dat de banden die eronder liggen niet meer zo goed zijn. Een tweede reserveband kregen we niet mee bij de verhuur omdat het bij wet verboden is een losse band in je auto te leggen. Kan wel zijn, maar er zijn echt meer opties om een tweede reserveband mee te nemen op een Prado (getuige de 4WD's die we onderweg zien)! Ook een extra jerrycan voor diesel en een EHBO-doos zit er niet standaard bij. Waardeloos. Ze hebben hier de mond vol van allerlei extra's wat je in je auto moet hebben als je de Kimberley ingaat (want stel toch dat je strandt of je iets overkomt), maar vervolgens mag je alles wel ff zelf aanschaffen. Wat dacht je van een jerrycan van AUD 65!!

Na 165 km Gibb River Road buigen we af naar het noorden, de Kalumburu Road op, een zelfde gravel road als The Gibb. Diep rode aarde omgeven door Eucalyptus- en gombomen. Hoewel de bomen er prima voor zijn, leven hier geen Koala's. Het is eenvoudig te heet voor hun pluizige, warme jasje. Hetzelfde geldt voor de (reuze) kangoeroe. Ook die heeft een winterjas. Dit is het land van de krokodillen, slangen en spinnen.
Maf is wel dat sommige landschappen hier verdacht veel lijken op dat van Namibië. Een olifant, giraffe of zebra zou hier niet misstaan. De Kimberley ligt op gelijke hoogte als Namibië, dus waarom niet?

Drysdale River station is een grote cattle station. Het hoofdgebouw ligt 1,5 km van de Drysdale river, maar slechts vier jaar geleden nog zijn grote delen onder water gelopen. Onvoorstelbaar dat het water helemaal tot hier kan komen. Er hangen prachtige luchtopnames aan de wanden. De cattle stations hebben ook allemaal een air strip voor kleine vliegtuigjes en helicopters, voor de Royal Flying Doctors, de post en voor nood. En hier ook voor sightseeing. Het schijnt geweldig te zijn om de Kimberley vanuit de lucht te zien. Pas dan zie je de enorme uitgestrektheid en geïsoleerdheid van dit gebied.

We overnachten in een eenvoudige prima cabin. Eten is hier overal wat de pot schaft, meestal een klein maar goed buffet, buiten op een terrasje bij de lokale bar. Geweldig. Elke avond zit er wel een stel van die local Aussies, die op Crocodile Dundee lijken en gehard door de outback.


Dag 11: zaterdag 29 augustus, Drysdale station - El Questro station

Vandaag rijden we weer via de Kulumburu Road terug naar de Gibb River Road. En dan de laatste 225 km van deze bijzondere weg.

Eenmaal op The Gibb verandert het landschap. Het vlakkere landschap met eucalyptus - en gombomen en dieprood zand wordt verruild voor een heuvelachtig gebied met meer verschillende soorten en kleinere bomen. Ook de kale bomen met fel gele bloemen die we op het eerste deel van deze weg zagen, zijn weer terug. We rijden richting het Kockburn gebergte en hebben onderweg af en toe prachtige vergezichten op de bergketen, waarvan sommige delen in het volle zonlicht liggen en andere delen worden overschaduwd door wat wolken. We zijn blij met die wolken, want dat scheelt in temperatuur. Zelfs met de airco aan in de auto, merk je het verschil.
We dalen soms flink en op die stukken is The Gibb geasfalteerd omdat eventuele road trains anders in de problemen komen en er niets van de onverharde weg overblijft. Lekker rustig hoor zo'n stukje asfalt tussendoor.

Op een gegeven moment komen we een helling af, sturen een bocht in en gaan op de rem omdat we worden geconfronteerd met een brede rivier. Een kleine 4WD camper staat in de rivierbedding stil. Hij heeft geen problemen; staat misschien gewoon te genieten van het uitzicht. Want mooi is het hier absoluut. Of hij wacht of wij verzuipen. Je weet het niet hè ....
We redeneren maar weer dat er vandaag vast al meer auto's doorheen zijn gereden en stappen niet uit om te zien of er een paar krokodillenleren handtassen langs de oever op hun lunch loeren. We zien wel. Relaxed en vol vertrouwen begint Jos aan de overtocht. Eerst een smal en ondiep stuk, dan een paar meter over stenen en dan het diepe in, zo gezegd. 't is toch wel zeker 50m breed. Ik film het stuk, maar da's ook een kunst want ik wordt compleet door elkaar geschud. De oversteek gaat prima. Alsof Joske dit dagelijks doet (ja wat doet hij eigenlijk overdag als pensionado?). Het heeft toch telkens weer wat spannends; echt gaaf om in het midden van een rivier stil te staan met al dat water om je heen. Bijzondere beleving.

We zijn vlak bij de bergketen en het is nog maar een paar kilometer op de onverharde Gibb. En wat denk je? Misschien 5km voor de afslag naar El Questro station op een redelijk goed stuk weg hebben we ineens een lekke band. We hebben niets gemerkt, dus waarschijnlijk een scherpe steen. Er zit een scheur in de zijkant. Geen plakkertje dus; hier moet een nieuwe op. Als de krik eenmaal goed stevig staat (wat nog wel een uitdaging blijkt te zijn; een plank o.i.d. was handig geweest - leermomentje...) gaat het redelijk vlot. Het is wel zwaar werk zo in de volle zon (35 graden met gemak) en je wilt niet weten hoe Jos er uitzag na afloop. Op zich hebben we geluk dat het hier gebeurt want we zitten dicht bij een station en dus ook car repair, en hier komen eind van de middag nog wel wat auto's langs. De meeste auto's die hier rijden, gaan ook naar El Questro.

Na slechts een paar kilometer zien we het bordje El Questro station. De El Questro Lodge waar we overnachten ligt verderop, maar we besluiten om eerst naar de station te gaan omdat we een garage nodig hebben. Grappig hoor, we weten dat we nu niet nog een lekke band moeten krijgen, en dan blijkt de station nog eens 16km landinwaarts te liggen. Nog een keer 16km onverharde weg en twee riviertjes oversteken. Ze moeten hier wel van risico nemen houden, of niet?

Yes, een garage! No, bad luck! Het is zaterdag 16.10 uur. Zelfs hier kennen ze openingstijden. Zaterdag om 16.00 uur is 'Feierabend'. Maar, no worries zegt een Aussie. Morgen om 7.00 uur is hij er weer. Ook al is het zondag. Da's dan wel weer service. Met een vriendelijke glimlach voegt hij er nog wel aan toe dat als we een nieuwe band moeten hebben, ze die hier niet op voorraad hebben. 'New tyre needs to come from town love ...' Heel fijn. Town is 80km hier vandaan en of ze daar op zondag open zijn, betwijfel ik.

Inderdaad, bij de lodge bevestigt een ranger (die eerst nog even iets met een gifslang moest managen. Oh? Natuurlijk ...) dat de band vervangen moet worden en dat een nieuwe band uit het stadje Kununurra moet komen. Nu we gepland hebben om morgen sowieso hier te blijven en maandag door te rijden naar Kununurra, is het allemaal niet zo erg. Regelen we dan maandag wel.
Eerst hier maar eens lekker genieten in onze tented cabin. We kijken uit op een steile wand van het Kockburn (zullen we maar niet vertalen) gebergte. We zitten hier weer in the middle of no where en 's nachts horen we van alles rond onze tent scharrelen.